Mijn inzicht bij ‘ I can talk’

Hallo lieve lezers

Eindelijk weer een berichtje op dit blog. Nu denken jullie vast dat ik het te druk had met van alles en nog wat. Bijvoorbeeld met de dozen en tassen uitzoeken waar ik het vorige keer over had. Ik moet bekennen er staan er nog steeds een paar, maar het schiet al op.

Maar… dat is NIET de echte reden waarom ik zo lang niets geschreven heb.
Wat is de reden dan wel? De reden is ANGST. FAALANGST om precies te zijn.
Bang om dingen te schrijven waar jullie niet op zitten te wachten.
Bang om spelfouten te maken terwijl ik zelf altijd iedereen corrigeer op spelfouten
( gênant!). Bang dat mensen denken ‘ waar wil ze heen met deze zin?’

Maar vandaag is het me gelukt daar over heen te stappen. En dat alles vanwege een YOU Tube TED- talk van ene Chris Varney uit Melbourne. Ik heb de talk ook op dit blog gepost en ik raad jullie echt aan deze te kijken! Chris Varney bezorgde me spontaan kippenvel, deed de tranen over mijn wangen lopen en heeft me dusdanig aan het denken gezet.

Maar waarom deed zijn talk mij dan zoveel? Omdat hij het gevecht beschreef van een moeder met een kind met autisme tegen de vaak betweterige professionals? Omdat hij grappige praktijkvoorbeelden had van een kind in zijn hyperfocus?
Of omdat er ineens een wel heel verassende wending in zijn verhaal zat waar mijn mond van openviel? Nee, het was vooral 1 zinnetje waar hij fel op tegen was en continue op voortborduurde.
‘I guess having Aspergers means that there are things I just can’t do’

Chris haakt hier op in door te vertellen dat Sara, een vriendin van hem, Asperger heeft.
Ze vertelt hem dat zij het label autisme opvat als ‘dat je bepaalde dingen gewoon niet kunt’.

Dit is zijn reactie:

‘Hang on, we don’t have this label for children to say I CAN’T’.
‘We have it for children to say I CAN’ 

Deze uitspraken raakte me zo diep dat de tranen in mijn ogen sprongen.
Want dit was een enorme eye-opener en beschreef een transformatie waar ik nu sinds kort ook heel veel mee bezig ben. Ook vertelt hij dat de wereld het autistische kind vaak ziet als ‘de outcast’ en de ‘weird one‘ en het vaak niet wordt uitgenodigd op feestjes omdat het ‘ too hard work is’. Allemaal dingen die me intens raken.
Ook ik heb me vroeger enorm buitengesloten gevoeld, omdat ik niet op feestjes werd uitgenodigd of omdat kinderen uit mijn klas me niet begrepen, me uitlachten en me ‘slome’ noemde. Ook zegt hij dat de moeder van een kind met autisme vaak het stempel krijgt van een slechte moeder. Dit heeft mijn eigen moeder ook tientallen keren moeten horen, terwijl ik weet hoe enorm hard ze altijd voor me heeft gevochten en alles in haar macht heeft gedaan om me te helpen. Haar doorzettingsvermogen heeft me gebracht tot waar ik nu sta en gemaakt wie ik nu ben ( Bedankt mam!).

Maar even terug naar de dik- gedrukte uitspraken van Varney.
Sinds ik mijn diagnose kreeg 10 jaar geleden heb ik geleefd met het idee dat Asperger betekende dat mijn hersenen anders werkten en dat ik daardoor bepaalde dingen gewoon echt niet kon. Ik wist gelukkig ook van mezelf dat ik sommige dingen juist heel erg goed kon en daar zelfs in kon uitblinken. Maar ik wist ook dat ik sommige dingen gewoon echt niet begreep en doorzag en ik was ervan overtuigd dat ik deze dingen ook nooit zou kunnen leren. Ik heb het dan voornamelijk over praktische dingen waarbij je inzicht moet hebben in de samenhang en in hoe dingen functioneren.
Bijvoorbeeld koffiezetten, keukenapparaten bedienen, op een pragmatische manier de tafel dekken ( niet 4 lepels neerleggen als je geen soep of toetje hebt bijvoorbeeld) en autorijden. Met dit soort dingen heb ik de grootste moeite omdat ik de details zie maar niet hoe die details met elkaar samenwerken, en bovendien vaak de gehele context mis. Als ik dit soort dingen moest doen en er weer eens in faalde wierp ik meestal het excuus op dat ik Asperger had. Al bedoelde ik het vaak niet als excuus maar juist als verklaring, maar zo werd het door vrienden en familie vaak niet opgevat.

Als ik terugkijk besef ik dat ik in de loop der jaren een soort faalangst heb gekregen om praktische dingen aan te pakken. Telkens als ik met vraagtekens in mijn ogen minutenlang  naar een apparaat stond te turen met de vraag ‘hoe zit dit in godsnaam in elkaar’, pakte een ander het alweer van me over. Of ik probeerde het zelf en ging het meestal toch mis. Mensen lachten me dan uit of bekritiseerden me en ik voelde me dan altijd enorm dom en een enorme kluns. Daardoor durfde ik praktische dingen vaak niet aan te pakken en liet ik het maar aan anderen over. Wat natuurlijk ook helemaal niet goed was.

De laatste tijd zit ik gelukkig op de goede weg.
Ik ben me de laatste maanden aan het focussen op de dingen die ik wel goed kan.
Op de positieve kanten van mijn Asperger. Op de talenten die ik heb en die direct samenhangen met Asperger. Ik wil mijn kennis en ervaringen op het gebied van Asperger inzetten voor een hoger doel ; namelijk om andere normaal tot hoogbegaafde mensen met autisme te helpen, bijvoorbeeld op het gebied van communicatie.
Op deze manier kan ik mijn handicap omzetten in mijn grootste kracht.
Dit voelt voor mij als een roeping ‘ alsof ik hiervoor op de wereld ben, en het voelt alsof mijn Asperger ineens gerechtvaardigd wordt omdat het nu dient om andere mensen te kunnen helpen. ( misschien komt het heel zweverig over, maar zo voel ik het).

Ik wil net als Chris Varney de wereld vertellen dat we meer moeten focussen op wat mensen met autisme allemaal wel kunnen in plaats van te kijken naar wat ze allemaal niet kunnen. Ik wil af van het stereotype van een jongetje die huilend in een hoek zit. Ik wil een wereld waar mensen met autisme gezien worden als mensen met unieke talenten die een verschil kunnen maken in deze wereld. Deze video sloeg daarom de spijker op zijn kop.

Lange tijd ben ik keer op keer boos geworden als mensen zeiden
‘ Kom op, dit kun je best‘. Mijn ex zei dit bijvoorbeeld om de haverklap.
Ik dacht dan dat hij mijn Asperger niet serieus nam, niet inzag dat praktische handelingen gewoon niet van nature gaan bij mij. Ik moet namelijk bij elke handeling die ik doe opnieuw nadenken ‘hoe het ook alweer ging’, want dingen worden namelijk maar lastig routine bij mij. Ik zie een onderdeel en nog een onderdeel en nog een onderdeel, maar ik heb geen inzicht in hoe die onderdelen samenwerken. Het blijft bij het aanleren van trucjes omdat mijn hersenen nou eenmaal anders werken. Ik dacht altijd dat hij dit bagatelliseerde en vond dat ik me aanstelde of lui was. Vaak reageerde ik dan boos en gefrustreerd en riep ik iets in de trant van ‘ nee dit kan ik NIET, ik heb Asperger! Nu zie ik in dat hij het waarschijnlijk alleen maar als aanmoediging bedoelde.

Die boosheid over dit soort opmerkingen komt denk ik voort uit het feit dat mijn moeder jarenlang te horen heeft gekregen dat ze haar kind gewoon een schop onder haar kont moest geven, en dat haar meisje zich gedroeg als een prinsesje. Terwijl mijn moeder wist dat ik het toen ‘ ECHT niet alleen kon, want dat ik dan zou ‘verzuipen’.
En ik ben ervan overtuigd dat ze daar gelijk in had. Ik kon nog niet eens alleen van een stoepje afstappen toen ik 3 was, had overal hulp bij nodig. Maar…I’ve got news. Ik ben geen 3 meer. Ik ben niet meer dat kleine hulpeloze meisje van vroeger. Ik ben een vrouw van 31 die haar eigen boontjes moet kunnen doppen. Dus vanaf nu ga ik er in met de mindset dat ik het WEL KAN.

En ja ik heb nog steeds Asperger, dat zal nooit veranderen. Dus misschien doe ik iets op een totaal  andere manier of misschien doe ik er uren over om het uit te vogelen. Maar uiteindelijk gaat het me lukken. Vanaf nu ga ik de Tagline van Varney gebruiken als ik weer eens in een moeilijke situatie terecht kom. Nooit meer I CAN’T maar vanaf nu is het I CAN !!!!