Burn-out hoe voelt dat?

Dag lieve lezers

Daar ben ik weer. Ik hoop dat jullie een beetje bekomen zijn van mijn laatste post over I CAN. Ik heb gehoord dat sommige mensen er erg door geraakt werden en ik ben alleen maar heel erg dankbaar dat ik blijkbaar mensen met mijn verhalen  kan ontroeren.

Het is op dit moment 7 uur s’ochtends. Ik sta normaal nooit zo vroeg op en als je het letterlijk neemt ben ik ook nog helemaal niet opgestaan, want lig hier in mijn bed te typen. Maar ik werd wakker en toen ging ik liggen denken en kreeg ik ineens inspiratie voor mijn blog, en ja, toen kon ik natuurlijk niet meer slapen…

Gister had ik voor het eerst sinds 3 maanden weer eens afgesproken met mijn ex.
Ja, dezelfde ex als waar ik het in mijn vorige post over had 🙂
Hij begreep jammer genoeg nog steeds niet helemaal hoe het voor mij voelde toen ik een burn-out had. Wat ik hem totaal niet kwalijk kan nemen want hij heeft het, gelukkig voor hem, nog nooit ervaren.

Ik merkte aan zijn reactie dat hij het nog steeds onbegrijpelijk vond dat ik toentertijd niet gewoon doorging maar in plaats daarvan ‘bij de pakken neer ging zitten’. Hij heeft ooit eens tegen me gezegd “Nou, ik zou het wel weten als ik geen baan had, dan ging ik gewoon alleen maar leuke dingen doen”. Maar het punt is, als je in een burn-out zit heb je helemaal geen zin om leuke dingen te doen. Sterker nog, je hebt helemaal geen zin om ook maar iets te doen. Je voelt je op en leeg en ziet overal als een berg tegenop. Zelfs opstaan kost zoveel energie dat je beter in bed kan blijven liggen, en dat heb ik dan ook dagenlang gedaan. Ik had toentertijd nergens een mening over, waaide met alle winden mee en vroeg constant bevestiging over mijn keuzes. Sterker nog, vaak kon ik niet eens zelfstandig een keuze maken en was ik volledig besluiteloos. Achteraf zie ik in dat ik totaal kwijt was wie ik was, waar ik voor stond, en wat ik belangrijk vond.
Met andere woorden ‘ik was mezelf kwijt’.

Gelukkig ben ik er inmiddels weer bovenop gekomen en heb ik mezelf weer helemaal teruggevonden. Door Mindfulness te gaan doen ben ik weer gaan luisteren naar mijn gevoel en ontdekte ik wat echt belangrijk voor me was. Inmiddels heb ik weer heel duidelijk een mening over zaken. Die ik maar al te graag luid en duidelijk verkondig, zelfs op dit blog. Ook vraag ik bijna nooit meer om bevestiging. Ik heb het ook niet meer zo nodig. Soms betrap ik mezelf nog wel eens op de neiging om bevestiging te gaan vragen, over bijvoorbeeld mijn kleding combinatie, maar dan denk ik ‘ je doet het weer’. Ik probeer het dan achterwege te laten en te denken ‘ wat maakt het uit wat die ander vind, als ik het maar mooi vind’. Ook gaan keuzes maken steeds makkelijker. Vorig jaar heb ik maanden gedaan over het uitzoeken van een winterjas; Vergelijken, vergelijken en nog eens vergelijken. Welk merk, welke kleur, welke prijs, bont of geen bont, dik of dun, ik heb alle opties uitvoerig en tot in den treuren afgewogen. Uiteindelijk heb ik pas in februari, toen de winter al bijna voorbij was, via een webshop een jas gekocht. Waar ik vervolgens niet helemaal blij mee was en dagen er over na heb gedacht om hem terug te sturen omdat er een naadje verkeerd gestikt zat. Nou vraag ik je, een naadje! Tja, zo werkt mijn hoofd soms, en dan kan ik het niet meer loslaten.

Goed, dat was vorig jaar…Dit jaar daarentegen heb ik in een kwartiertje een groene parka gekocht op station Leiden, omdat ik even wat tijd moest overbruggen. Ik zag de jas, dacht ‘ik heb nog een tussenjas nodig’, even passen en klaar! Ik bedoel maar.

Maar goed, ik dwaal weer eens af. Even terug naar de burn-out. Vanochtend had ik ineens een beeld in mijn hoofd. Mijn ex is dol op wielrennen, en ineens wist ik hoe ik het hem moest uitleggen. Misschien dat het lezen van deze metafoor voor jullie een kijkje geeft in hoe iemand met een burn-out zich voelt en hoe je in zo’n burn-out kan belanden. Ik hoop oprecht dat jullie dit kunnen voorkomen want je wil dit echt niet meemaken.

Stel, je bent aan het wielrennen. Je bent begonnen aan het beklimmen van een hoge berg. Het kost je veel energie om de berg op te komen, maar je bent een doorzetter dus het gaat je lukken. Onderweg heb je meerdere tegenslagen. Er vallen wat rotsblokken naar beneden, verderop is een wegversperring en je hebt de hele weg tegenwind. Je merkt dat je moe aan het worden bent, maar je gaat door. De takken van een boom slaan in je gezicht, je coach loopt naar je te schreeuwen en roept dat je door moet gaan en je fietst uitgeput verder. Maar het lukt niet goed meer, je benen worden moe, het zweet gutst over je lijf en je bent volledig buiten adem. Dan ineens zit er een grote kuil in de weg, je wankelt en valt bijna van je fiets. Maar na een korte pauze herstel je je en zwoegt verder. Tot overmaat van ramp krijg je geleidelijk aan steeds minder steun van je coach, zijn toon wordt steeds iets bozer. “Je doet niet wat je geleerd hebt! schreeuwt hij! “Je kan er net zo goed mee stoppen!” ” Je moet nu alles geven, en jezelf bewijzen anders is het afgelopen!” Je zit al helemaal aan de max qua energie, en je kan niet meer. Het liefst schreeuw je je coach toe ” ja maar ik kan niet meer! dan stoppen we er maar mee!” Maar je houdt je in want je wil doorzetten, niet opgeven, je bent er bijna. Duizelig van moeheid fiets je verder. En dan ineens is er een enorme klap. Het wordt zwart voor je ogen. Met bonkende hoofdpijn lig je op de grond. Alles aan je lichaam doet pijn. Je bent volledig op en kan met geen mogelijkheid meer verder. Je voelt dat je enorm hebt gefaald. De top van de berg heb je nooit bereikt. Je voelt je waardeloos en een enorme loser. Het enige wat je kan doen is janken, janken en nog eens janken. Met je laatste krachten pak je je telefoon en bel je je ouders, “Ik.., ik kan niet meer “

En je coach? Je coach begrijpt er niets van. ” Je laat me in de steek”, ” Er is toch niets met je aan de hand” Kom op, over een paar uur stap je gewoon weer op je fiets.” En de mensen om je heen? Ja je ouders begrijpen je en een paar vrienden gelukkig ook. Maar je vriendin? Zij begrijpt er niets van en vind je een aansteller “Kom op zeg, je had toch gewoon door kunnen gaan?”

Die wielrenner…dat was ik. En die coach? Dat was mijn baas van het bedrijf waar ik toentertijd werkte als sales-consultant.

Inmiddels ben ik weer opgestaan. Maar ik klim nooit meer op de fiets. Ik ben een andere richting ingeslagen en doe tegenwoordig aan Yoga. Dat past veel beter bij mij…

Liefs ASspie