22.42, de trein richting Dordrecht rijd weg van Amsterdam Centraal. In een van de coupe’s zit een achttal mensen. Waaronder een echtpaar op middelbare leeftijd, een jonge vrouw met een kleurige sjaal, een jongen met een paardenstaart inclusief koptelefoon en ik. Ik ben net met een vriendinnetje wezen shoppen in Amsterdam en heb een paar mooie kersttruien aangeschaft waar ik heel tevreden over ben. De conducteur roept in het Engels om dat hij ons een ‘pleasant journey’ wenst. De man van het echtpaar merkt lacherig op dat het bijna wel lijkt of we in een vliegtuig zitten. Er heerst een gezellige, lacherige sfeer in de coupe.
” Goedenavond dames en heren, het is weer tijd om kennis te maken met de conducteur!” Met een brede glimlach stapt de conducteur binnen. Een goedlachse, brede man met een Gaston stem ( Je weet wel, die van de Postcode Loterij, weeerrr een koelkast gewonnen!). Hij is in een opperbeste stemming en begint luidkeels kerstliedjes te zingen. “Doen jullie mee?!” Roept hij enthousiast tegen het gemêleerde gezelschap in de coupe. Ik begin te lachen en zeg ” Ik heb toevallig net zo’n foute kersttrui gekocht, je weet wel met zo’n rendier erop.” “Nou als je die nu even aantrekt dan gaan wij allemaal zingen toch?” Zegt de conducteur tegen mij en de medereizigers. De reizigers knikken wild en de mijnheer van het echtpaar roept “Ja trek hem even aan!” Ik lach en zeg ” Ach, waarom ook niet, je leeft maar 1 keer!” Ik grabbel in een van mijn mijn plastic tassen, haal de trui eruit en trek hem over mijn hoofd. Het hele gezelschap begint te klappen waarna ze onder het luidkeelse gebrul van de conducteur ‘ Rudolf the rednose Reindeer’ inzetten. Ik vraag of hij het niet even kan filmen, waar de conducteur maar al te graag op ingaat en zijn telefoon pakt. Zo dat wordt er 1 voor YouTube en ik ben duidelijk herkenbaar in mijn foute trui compleet met een rode pompoen als neus… Nadat we het gezang hebben opgenomen verteld de conducteur nog honderd uit over zijn kerstpakket waarbij hij twee vliegtickets naar een bestemming naar Europa kreeg, terwijl hij toch echt dacht dat ie bij de NS werkte en niet bij een of andere vliegmaatschappij. Maar alsnog wel leuk natuurlijk.
De trein arriveert op mijn bestemming. Als persoonlijk afscheid fluit de conducteur nog even ‘ Jingle Bells’ voor me op zijn fluitje en ik huppel blij de trap af.
Op de trap loopt een wat oudere vrouw met wit haar voor me, en ik herken haar als de oude muziekdocent van mijn zusje. Ik spreek haar aan en ze moet toevallig dezelfde kant op dus we besluiten samen op te fietsen. Onderweg vraag ik wat zij inmiddels doet en ze vertelt dat ze nog steeds muziekles geeft. Ze vraagt me wat ik doe en ik vertel haar dat ik me bezig houdt met de beeldvorming rondom autisme, zonder haar te vertellen dat ik zelf Asperger heb, een vorm van autisme. Ze reageert enthousiast “ oh wat goed!” “ Ik zag laatst toevallig een autistische jongen bij een programma van de NPO en die had hele speciale talenten!” We praten daar nog even over door en ineens zegt ze ” Maar autisten zijn natuurlijk wel contactgestoord.” Dit raakt me intens en ik vertel haar dat dit precies de reden is waarom ik iets aan de beeldvorming wil doen omdat veel mensen dit beeld hebben terwijl dit helemaal niet het geval is. Ik leg haar uit dat ieder mens behoefte heeft aan contact, zo zitten we nu eenmaal in elkaar. Dus ook mensen met autisme. En mensen met autisme zijn even divers op het gebied van communicatie als mensen zonder autisme. De een legt helemaal geen contact, de ander kan heel goed contact leggen maar moeilijker onderhouden en weer een ander kan het prima allebei. Helaas kan ik het gesprek niet afmaken want ze moet rechtsaf bij een bruggetje wat naar haar huis leidt.
Ik groet haar en fiets in mijn eentje verder….Contactgestoord…Dus ik zou contactgestoord zijn…Dat er nog steeds mensen zijn die dat echt denken. Daar kan ik nou zo boos en verdrietig om worden. Maar nu vraag ik me toch af… Hoe kan een contactgestoorde autist nu zojuist een hele coupe vol mensen hebben ge-entertained…
Reacties zijn gesloten.