Autisme en wispelturigheid

Dag lieve lezers,

Hier weer een post van mij. Ik zat vandaag te lunchen met een collega en had het over wispelturigheid in relatie tot ontwikkeling. Toen vielen er een aantal dingen op hun plek die ik graag even met jullie deel.

Elke dag ontwikkel ik me, leer ik dingen bij, krijg ik nieuwe inzichten over dingen. Ik geloof dat dit met mijn autisme te maken heeft. Misschien wel met de vertraging waar Martine Delfos het over heeft. Het voelt alsof mijn hersenen tegenwoordig razendsnel bezig zijn met een inhaalslag om alle gaten aan kennis op te vullen, elke dag opnieuw.

Ik kan een nieuw inzicht krijgen doordat ik iets lees waar ik niet eerder bij stil heb gestaan of doordat mensen me iets vanuit hun perspectief vertellen vanuit waar ik het nog niet eerder bekeken had. Dit verklaart waarom ik zo wispelturig kan zijn. Elke dag, en in sommige gevallen elk uur kan ik anders over iets denken, kan ik het vanuit een ander oogpunt bekijken.

Dat ik elke dag nieuwe inzichten krijg heeft voor- en nadelen. Aan de ene kant is het mooi dat ik elke dag iets nieuws leer en me dus ontwikkel. Bovendien, ik heb allesbehalve een saai leven want er gebeurt elke dag wel weer wat nieuws, dus het blijft spannend. Maar aan de andere kant is het ook doodvermoeiend. Ik kan nooit eens 1 lijn volgen. Een vriend van mij zei laatst tegen me: ‘ Als ik jou twee weken niet gesproken heb is je leven ineens totaal veranderd.’ Ik snap precies wat hij bedoelt. Dan ben ik ineens helemaal klaar met diegene waarvan ik een week daarvoor nog stellig zat te beweren dat het mijn grote liefde was en dat ik met hem oud wilde worden. Of ik ben een andere richting ingeslagen qua werkzaamheden of heb ik alweer een nieuwe slogan bedacht. Mijn vrienden kunnen het haast niet meer volgen en moeten hier altijd erg om lachen. Ik kreeg van mijn beste vriend zelfs de quote toegeworpen ‘1 week geen Jellienke is een week niet geleefd.’

Maar voor mijzelf is het heel vermoeiend. Ik kan niet van mezelf op aan. Geen dag. Dat voelt heel onzeker. Het beïnvloed mijn gevoel van eigenwaarde en geeft me weinig houvast in de wereld om me heen. Ik weet dat ik een bepaalde dag ergens heilig van overtuigd kan zijn maar dat ik morgen of over een paar dagen weer iets totaal anders kan voelen of denken. Niet alleen ben ik soms bang dat vrienden mij op den duur niet meer serieus gaan nemen maar ook heeft dit zijn weerslag op de existentiële kanten van het leven, zoals Herman de Neef zo mooi kan zeggen. Hiermee bedoelt hij zaken die je leven betekenis geven. Zoals het hebben van een vaste relatie. Als ik een half jaar in een vaste relatie zit is dat heel lang voor mij omdat ik de man die het betreft elke dag weer anders kan bekijken. Bovendien wil een partner er ook van op aan kunnen dat ik consequent blijf in mijn gevoel naar hem.

Bovendien helpt het niet mee hoe mijn emoties en ratio zich tot elkaar verhouden. Er is bij mij weinig balans in denken en voelen. Ik kan namelijk niet op beiden tegelijk focussen. Als ik in mijn hoofd zit kan ik niet bij mijn gevoel. Ik blijf dan maar doormalen over alle mogelijke obstakels of opties waardoor ik mijn emoties/ het contact met mijn lichaam verlies. Visa versa als ik in mijn gevoel zit. Dan zit ik zo diep daar in dat alle argumenten die ik heb bedacht in mijn ratio modus niet langer geldig zijn en totaal onbelangrijk lijken. Hierdoor kan ik van het een naar het ander fladderen en zit er voor mezelf en voor de buitenwereld geen lijn in.

Soms ben ik jaloers op mensen die wel 1 lijn kunnen volgen in dingen.
Als ik iemand een tijd lang niet heb gesproken en ik vraag hoe het gaat, dat diegene dan ongegeneerd kan zeggen: ‘ Het gaat zijn gangetje, niets bijzonders.’ Bij mij gaat het nooit ‘zijn gangetje’.
Elke dag is opnieuw bijzonder.

Lezers met autisme, herkennen jullie dit?
Hoor graag dat ik niet de enige ben!

Groetjes Jellienke